Onder het geluid van de dag
suist de stilte . . .
ineengekrompen klein
en alles overstemmend
geconcentreerde aandacht
vacuüm getrokken.
Het is het niemandsland waar (het) ik verblijf(t)
noodzakelijk van tijd tot wijle
van een en ander, van ander tot Een.
Het is het tussenbeide in
het verdwijnen, het begin
van zijn in niet-zijn
in de bedding van het leven.
